Η πρόκληση της μόδας στην Ελλάδα.

      

        Προτιμώ να εγκαινιάσω αυτή την ενότητα σχεδόν από την μέση. Χωρίς πριν να επεξεργαστώ ή να αναφέρω ορισμούς για το τι, τελικά, είναι η μόδα, σήμερα, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, θα προσπαθήσω να θέσω αδρά ένα πλαίσο σκέψεων μου, βάσει της εμπειρίας μου.

        Σε μια μικρή χώρα- μέλος της ΕΕ στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, στο άκρο των Βαλκανίων που ταλανίζεται απο οικονομικά προβλήματα και που ένα από τα βασικότερα ζητούμενα της για να βρει μια διέξοδο στα προβλήματα της είναι η στροφή στην παραγωγή. Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια της κρίσης για την στροφή στην παραγωγή και ειδικότερα στον αγροτικό τομέα, τον λεγόμενο πρωτογενή. Όσο σωστό κι αναγκαίο είναι αυτό, η παραγωγή δεν είναι μόνο στον πρωτογενή τομέα. Η μόδα είναι ενός είδους παραγωγή ξεκινόντας από την υφαντουργία ως την βιοτεχνία. Αυτού του είδους την παραγωγή την είχαμε σε προηγούμενες δεκαετίες ιδιαίτερα ανεπτυγμένη στη χώρα μας. Έχοντας την τύχη να προέρχομαι από μια οικογένεια που ασχολείται εδώ και δεκαετίες με το ένδυμα, ξέρω οτι η δύναμη του συγκεκριμένου τομέα ηταν μεγαλύτερη στην δεκαετία του 1980 και πριν, σε σύγκριση με σήμερα.Όμως ποια η Ελλάδα του τότε και ποιά σήμερα; Ποια η μόδα του τότε και ποια σήμερα;

        Για να χτίσουμε μια εξίσου δυνατή αλλά και βιώσιμη μόδα στην Ελλλάδα πρέπει πρώτα να αποδεκτούμε πως οι συνθήκες στο μεταξύ έχουν αλλάξει. Ούτε η Ελλάδα είναι η ίδια, ούτε η μόδα. Οι απαιτήσεις στον τομέα της μόδας, πλέον, έχουν αλλάξει, είναι ένας τομέας που αποτελεί αντικείμενο μελέτης πολλών διαφορετικών τομέων της επιστήμης και μπαίνει στα μουσεία και τα πανεπιστήμια. Η Ελλάδα από την άλλή είναι μέλος της ΕΕ, σήμερα και κυρίως, το μορφωτικό επίπεδο τωνκατοίκων της έχει αλλάξει, ο σύγχρονος έλληνας είναι υψηλού εκπαιδευτικού επιπέδου, γνωρίζει ξένες γλώσσες, ταξιδεύει πιο συχνά και μπορεί και ειδικεύεται. Από την άλλη, η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μια μικρή χώρα με λίγους κατοίκους, όπως και στο παρελθον. Έτσι, λοιπόν, όπως έχουμε παραδεχτεί πως ο πληθυσμός της χώρας μας και η γεωγραφία της δεν μας επιτρέπουν στον πρωτογενή τομέα να στοχεύσουμε στην ανταγωνιστική πόσοτητα της παραγωγής αλλά στην ποιότητα της, έτσι και στον τομέα  της μόδας. Πιστεύω, λοιπόν, πως ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω τον παλιό τρόπο παραγωγής μόδας, δηλαδή "αναπαραγωγής", στην ουσία, από άλλες χώρες- κέντρα της μόδας και να στοχεύσουμε σε μια πιο ποιοτική  κι άρα πιο αυθεντική παραγωγή. Εξάλλου, ο ρόλος της "αναπαραγωγής" της μόδας έχει υιοθετηθεί από χώρες με πολύ φθηνό και μεγάλο εργατικό δυναμικό και βρίσκεται στα χέρια πολυεθνικών εταιρίων. 

         Τι σημαίνει ποότητα είανι το επόμενο ερώτημα προς απάντηση, αλλά το πιο καίριο και δύσκολο να βρει άμεση κι ολοκληρομένη απάντησ. Κατά την γνώμη μου, είναι πολλά. Ποιότητα στην προκειμένη περίπτωση δεν σημαίνει μόνο η η χρήση ποιοτικών υλικών. Ένας δρόμος μπορεί να είναι η αναζήτηση της αυθεντικότητας, η ουσιαστική και εις βάθος αναζήτηση κι αξιοποίηση της ενδυματολογικής μας κουλτούρας. Η αρχή έγινε αδρά την δεκαετία του '70 αλά εξαιτίας της αλλάγής των τάσεων σιγά σιγά εξέλειψε. Τώρα, λοιπόν μπορούμε να θέσουε πιο στέρεες βάσεις. Το επόμενο κατά τη γνώμη μου, είναι η εκπαίδευση, οι σχολές που διδάσκουν σχέδιο μόδας ανήκουν στο υπουργείο Ανάπτυξης, με ο,τι αυτό συνεπάγται. Τα αντιστοιχα τμήματα των ΤΕΙ βρίσκονται πολύ μακρυα από τα βασικά αστικά κέντρα με αποτέλεσμα να είναι μη δημοφιλή στους φοιτητές, και δικαίως γιατί μπορώ να φανταστώ τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίζουν καθώς η μόδα είναι κάτι που χρειάζεται εύκολη πρόσβαση σε μεγάλο αστικό κέντρο. Το Μουσείο Μπενάκη, όπως κι άλλα μουσεία έχουν φιλοξενήσει τα τελευταία χρόνια πολλές εκθέσεις μόδας με αντικείμενα ξένων αλλά κι ελλήνων σχεδιαστων, κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο και χρήσιμο, μόνο που σε συνέργεια με τα παραπάνω η συμβολή θα είναι πολύ πιο αποτελεσματική και χρήσιμη. Τέλος, σημασία έχει και η υπάρχουσα κατάσταση, δηλαδή τι έχουμε τώρα σαν επιχειρήσεις μόδας, τι είδους επιχειρήσεις μπορούν να δημιουργηθούν και να ανθίσουν στην Ελλάδα. Η προσωπική μου άποψη είναι οτι σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να υποβαθμιστούν οι επιχειρήσεις υψηλής ραπτικής, είναι μεγάλη τύχη που επιβιώνει αυτό το είδος στην χώρα μας για πολλούς και διάφορους λόγους.